Mijn naam is Annie, omi van vier schatten van kleindochters.  Toen ik hun leeftijd had, mocht ik met mijn nonkel  Laurent, onderwijzer, tijdens de vakantie mee naar Huizingen. Die speeltuin was één grote kermis voor mij. Er stond daar een oude tram  waar ik de ganse namiddag aan de stang stond te draaien. De vliegenden Hollander kon mij gestolen worden ! Ik spoorde naar Parijs! Ik denk dat de microbe mij daar al gebeten heeft…

Toen de tram vervangen werd door de autobus zat een andere nonkel, Felix, trambestuurder, tranen met tuiten te huilen. Mijn beer van een nonkel met een hartje van satijn. Als achtjarige probeerde ik hem te troosten met de woorden : allé nonkel, dat gaat toch veel plezanter zijn !’ En hij begon nog luider te snikken… En de bus kwam…

In ’81 werd ik ‘het bakkerinnetje van Vlezenbeek ‘ In ’95 keerde ik terug naar Dilbeek waar ik nog altijd verblijf. Ver van het trammuseum ben ik nooit uitgeweken.Ik hou van wielen en alles wat beweegt.